तुझी वाट अनिवार पाहाता पाहाता
अन
आयुष्याचे कण मोजता मोजता
वसंताच्या एका शुभ्र सकाळचं तुझं येणं ..
मृत्यूच्या सूक्ष्म जाणिवांवरही विजय मिळवलेलं तुझं रूप ...
चैतन्याने भारलेला तुझा आवाज ...
सृष्टीतल्या अवघ्या फुलांचा दरवळ
केसांत माळलेली फुलं ?
की
चांदण्यात हरवलेली ?
असे लाखो संभ्रम !
आणि
त्यातच आणखी संभ्रमात पाडणारं
तुझं हे हंसू !
या तुझ्या दिसण्यात,
हसण्यात ..
मृत्यूने
आपले बाण तर लपवून ठेवले नाहीत ना ?
(मूळ कविता : रविंद्रनाथ टागोर. मी केलेला मुक्त अनुवाद .. नाटक चैत्र. त्यात अश्या अनेक कविता आहेत ज्या प्रयोगात वापरल्या नव्हत्या.)
No comments:
Post a Comment